Aleksandra urodziła się 30 marca 1904 r. w Balasarze koło Bragi, w Portugalii. W wieku 7 lat została wysłana przez rodziców na naukę do szkoły powszechnej w Póvoa de Varzim. Dziewczynka zamieszkała przy rodzinie pewnego stolarza. W 1911 r. przyjęła I Komunię świętą, a potem wróciła do domu rodzinnego. W Wielką Sobotę 1918 r. została napadnięta przez mężczyznę, który chciał ją zgwałcić. Uciekając przed nim, wyskoczyła przez okno i spadła z wysokości ok. 4 metrów. Z powodu tego upadku została całkowicie sparaliżowana. Od kwietnia 1925 r. nie była w stanie zupełnie podnieść się z łóżka; spędziła w nim kolejnych 30 lat. W pierwszych latach choroby Aleksandra błagała Boga - przez wstawiennictwo Maryi - o łaskę uzdrowienia. Obiecywała Mu, że gdy wyzdrowieje, poświęci się bez reszty pracy misyjnej. Jednak gdy przez trzy lata paraliż nie ustępował, zrozumiała, że to cierpienie jest jej powołaniem - i przyjęła je całym sercem. Jak sama powiedziała, "Matka Najświętsza wyjednała jej jeszcze większą łaskę: najpierw rezygnację, potem całkowite poddanie się woli Bożej, a w końcu pragnienie cierpienia". Przeżywanie cierpienia otworzyło Aleksandrę na doświadczenia mistyczne. Doznawała głębokiego zjednoczenia z Chrystusem Eucharystycznym. Powtarzała nieraz: "Jezu, jesteś więźniem tabernakulum, a ja mojego łóżka, z Twojej woli. Będę więc trwała przy Tobie". Między 3 października 1938 roku a 24 marca 1942 roku, co piątek (a więc w sumie 182 razy), pomimo paraliżu i w niewytłumaczalny dla nikogo sposób, wstawała z łóżka i przez trzy i pół godziny rozważała stacje Drogi Krzyżowej. 3 kwietnia 1939 r. stan jej zdrowia pogorszył się, przyjęła więc sakrament namaszczenia chorych. Zaczęła cierpieć jeszcze bardziej, tym razem także duchowo. W 1936 r. Pan Jezus za pośrednictwem Aleksandry polecił papieżowi poświęcić świat Niepokalanemu Sercu Maryi. Kierownik duchowy Aleksandry, o. Pinho, trzykrotnie przekazywał to życzenie papieżom. Wreszcie po dokładnym zbadaniu wiarygodności objawień przez arcybiskupa Bragi, papież Pius XII 31 października 1942 r. zawierzył świat Niepokalanemu Sercu Maryi w przesłaniu wysłanym do Fatimy. 8 grudnia tego samego roku powtórzył ten akt w watykańskiej bazylice św. Piotra. W dniach 13 i 28 czerwca 1939 r. Pan Jezus w widzeniu zapowiedział Aleksandrze wybuch II wojny światowej jako kary za ciężkie grzechy. Aleksandra ofiarowała Mu swoje życie, by powstrzymać rozlew krwi. Od 27 marca 1942 r. Jezus obdarzył Aleksandrę jeszcze jedną łaską mistyczną: od tej pory nie przyjmowała już żadnego pokarmu, żyła jedynie Eucharystią. Za radą kolejnego kierownika duchowego, ks. Umberta Pasquale, salezjanina, wstąpiła do Stowarzyszenia Salezjanów Współpracowników, aby móc ofiarować swoje cierpienie dla zbawienia młodzieży. Wiele osób przybywało do niej po rady i z prośbą o modlitwę. W tym czasie ks. Pasquale zaczął gromadzić świadectwa o życiu, cierpieniach i łaskach otrzymanych przez modlitwę Aleksandry - zebrał ok. pięciu tysięcy stron. 7 stycznia 1955 r. Jezus objawił Aleksandrze, że w tym roku zakończy ona swoje ziemskie życie; 6 maja potwierdziła to także Matka Boża. W dniu 12 października Aleksandra przyjęła sakrament namaszczenia chorych, a następnego dnia, 13 października 1955 r. - w rocznicę ostatniego objawienia Matki Bożej w Fatimie - odeszła do Pana. Do grona błogosławionych wprowadził ją św. Jan Paweł II w dniu 25 kwietnia 2004 r. Liturgiczne wspomnienie błogosławionej Aleksandry Marii da Costa obchodzimy 13 października.
Źródło: Brewiarz.pl
(ANS – Rzym) – Córki Maryi Wspomożycielki (CMW), biorące udział w XXIV Kapitule Generalnej, wybrały siostrę Chiarę Cazzuolę, dotychczasową wikarię generalną, na Przełożoną Generalną Zgromadzenia CMW. Siostra Cazzuola zastąpi na tym urzędzie Matkę Yvonne Reungoat, która kierowała Zgromadzeniem od 2008 roku. Przełożony Generalny Salezjanów, ks. Ángel Fernández Artime, tam obecny, od razu złożył gratulacje nowej Przełożonej Generalnej.Siostra Chiara urodziła się w Campiglia Marittima, w prowincji Livorno, we Włoszech, w 1955 roku. Po przyjęciu do Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki, zaczęła należeć do toskańskiej inspektorii pw. Ducha Świętego. Pierwsze lata swojej formacji odbyła w Castelgandolfo, niedaleko od Rzymu; tam, 5 sierpnia 1975 r., złożyła pierwsze śluby zakonne. Ukończyła studia literackie i przez pewien czas była nauczycielką, a następnie dyrektorką szkół średnich. Następnie pełniła funkcję delegatki lokalnej i inspektorialnej ds. “Polisportive Giovanili Salesiane” (PGS), dojrzewając w swoim doświadczeniu jako koordynatorka inspektorialna ds. duszpasterstwa młodzieżowego. Była animatorką wspólnoty, a następnie radną inspektorialną. Po połączeniu trzech inspektorii, emiliańskiej, liguryjskiej i toskańskiej, została wybrana do Rady inspektorialnej, pełniąc funkcję radnej ds. formacji; na tym polu wniosła znaczący wkład, stawiając na drogę komunii i duchowości, czyniąc to w stylu prostoty oraz poszanowania ludzi i w sposób bardzo głęboki. W 2007 r. została mianowana przełożoną inspektorii emiliańsko-liguryjsko-toskańskiej “Madonna del Cenacolo” z siedzibą w La Spezia (ILS). XXII Kapituła Generalna (2008) wybrała ją na radną wizytatorkę, co siostra Cazzuola przyjęła słowami: “W duchu uległości woli Bożej i ufności w pomoc Pana, mówię tak”. W czasie swojej sześcioletniej posługi odwiedziła liczne inspektorie Ameryki i Europy, zdobywając wielkie doświadczenie w zakresie salezjańskości i interkulturowości. Każdej ze współsióstr okazywała zainteresowanie i oddanie, pogodny i pozytywny optymizm; umiejętnie przy tym zbierała “ziarna” życia i nadziei w odniesieniu do każdego i wydarzeń, które miały miejsce. Osoba „wyrazista” i entuzjastycznie nastawiona do swojego powołania córki Maryi Wspomożycielki, żywi w swoim sercu wielką pasję do młodych ludzi i odznacza się zdolnością do nawiązywania szczerych, pogodnych i opartych na współpracy relacji. Przełożona Generalna, Matka Yvonne Reungoat, poprosiła ją o kierowanie obradami XXIII Kapituły Generalnej (2014) i w czasie tej samej Kapituły została wybrana na stanowisko wikarii generalnej, dzieląc wraz z Przełożoną Generalną obowiązki związane z animacją i zarządzaniem Zgromadzeniem. Na pytanie Przełożonej Generalnej: “Czy przyjmujesz?”, jakie ta zadała po ogłoszeniu wyniku wyborów, siostra Chiara ze wzruszeniem odpowiedziała: “Pokładam ufność w Panu i powierzam się Maryi Wspomożycielce. Dlatego mówię TAK!”. Kieruje również obradami obecnej, XXIV Kapituły Generalnej. Siostry kapitulne przyjęły gorącymi brawami oficjalne ogłoszenie jej Przełożoną Generalną Zgromadzenia i X Następczynią św. Marii Dominiki Mazzarello.
25 września 2021 r. Siostry Salezjanki rozpoczęły świętowanie Jubileuszu 100-lecia obecności Zgromadzenia na ziemiach polskich. Na miejsce uroczystej inauguracji Roku Jubileuszowego został wybrany Pogrzebień, gdzie spoczywają doczesne szczątki Czcigodnej Matki Laury Meozzi. To ona stanęła na czele liczącej sześć sióstr wspólnoty, która przybyła do Polski z Włoch 5 listopada 1922 r. i zapoczątkowała działalność Zgromadzenia w Różanymstoku. Zgromadzenie wzrastało z Niepodległą Polską i dzieliło jej losy, włączając się w działalność wychowawczą i oświatową, naznaczoną duchem salezjańskim, patriotycznym i otwartością na życie Kościoła i społeczeństwa. Tę rzeczywistość wymownie podkreśla logo jubileuszowe, którego autorką jest s. Małgorzata Łukawska FMA. Obchodom Roku Jubileuszowego towarzyszy też znak jubileuszowy zaprojektowany przez Maję Szczęśniak – uczennicę Niepublicznej Szkoły Podstawowej Sióstr Salezjanek w Dzierżoniowie. 25 września nasz historyczny dom – pałac w Pogrzebieniu ożywiły barwy kwiatów i balonów i niezwykły śpiew scholi TOTUS TUUS z wrocławskiej szkoły Sióstr Salezjanek. Uroczystość inauguracji miała charakter niezwykle podniosły. Zgromadziła przedstawicielki wszystkich domów obu polskich inspektorii – siostry dyrektorki, rady inspektoralne, lokalne władze samorządowe i przedstawicieli lokalnych instytucji. Dziś Zgromadzenie jest obecne w Polsce w dwu prowincjach: Inspektorii Wrocławskiej – z siedzibą we Wrocławiu, ul. św. Jadwigi 11, oraz Inspektorii Warszawskiej – z siedzibą w Łomiankach, ul. Warszawska 152. Ponieważ obie inspektorki uczestniczą w XXIV Kapitule Generalnej w Rzymie, w ich imieniu powitały zebranych: s. Anna Świątek, która zakończyła posługę inspektorki miesiąc temu, i s. Teresa Czekała, osoba łącząca obie inspektorie przez wielokrotną posługę inspektorki, pochodząca z Pogrzebienia. Siostra Sylwia Ciężkowska FMA, wicepostulatorka procesów kanonizacyjnych w naszym Zgromadzeniu, przedstawiła rys historyczny – Spojrzenie na 100 lat obecności FMA w Polsce. Wydobyła poruszające fakty, mało znane lub w ogóle nieznane szerszemu ogółowi. Spojrzenie na indywidualne historie naszych pionierek stawia ich misję w zupełnie nowym świetle, objawiając heroizm wierności powołaniu. Ksiądz Inspektor Marcin Kaznowski przewodniczył dziękczynno-błagalnej Eucharystii, koncelebrowanej. W homilii rozwinął temat przemiany wody naszej zwyczajności w najlepsze wino miłości, która w Bogu ma źródło i jest owocem powierzenia wszystkiego, w zaufaniu, Bożej Opatrzności. Tę część uroczystości, najbardziej oficjalną, zakończyły okolicznościowe wystąpienia zaproszonych gości. Po rodzinnym obiedzie w plenerze, przed pogrzebieńskim pałacem, po rekreacji z tańcami i śpiewem, nastąpił kolejny, uroczysty moment – otwarcie i poświęcenie Pokoju pamięci o czcigodnej Matce Laurze Meozzi i pierwszych siostrach. Poświęcenia dokonał ks. inspektor Marcin Kaznowski. Autorka projektu wystawy i wykonawczyni, s. Małgorzata Łukawska, wyjaśniła zebranym koncepcję wystawy. Schola Totus Tuus odśpiewała hymn jubileuszowy. Wszystko zakończyło się wspólnym zdjęciem i jubileuszowym – „stuletnim” tortem.
Źródło: cmw.osw.pl
