-
-
(ANS – Watykan) – W dniu 26 maja 2021 r. Kongregacja ds. Kanonizacyjnych poinformowała bpa Calogero Marino, biskupa Savony-Noli, o nihil obstat ze strony Stolicy Apostolskiej, gdy chodzi o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego sługi Bożej Very Grity (1923-1969), osoby świeckiej, salezjanki współpracownicy. Nihil obstat jest upoważnieniem Stolicy Apostolskiej do wszczęcia dochodzenia diecezjalnego po tym, jak dykasterie watykańskie wykazały, że nie ma nic, co uniemożliwiałoby lub utrudniało jej proces. Vera Grita, urodzona 28 stycznia 1923 r. w Rzymie, była nauczycielką w szkole podstawowej. Od kiedy w Savonie w dniu 4 lipca 1944 roku została stratowana przez tłum, który uciekał przed bombardowaniem, obrażenia, które odniosła, były już nieodwracalne. Miała wtedy 21 lat. Pomimo to zgodziła się na prowadzenie lekcji w peryferyjnych szkołach regionu liguryjskiego: Rialto, Erli, Alpicella, Deserto di Varazze. W Savonie uczestniczyła w życiu salezjańskiej parafii pw. Maryi Wspomożycielki. Od 1963 r. jej spowiednikiem był ks. Giovanni Bocchi, salezjanin; kiedy zostaje salezjanką współpracownicą (1967), oddaje się pod kierownictwo ks. Gabriello Zucconiego. 19 września 1967 r. jej udziałem staje się doświadczenie mistyczne, które stanowiło dla niej zaproszenie do pełnego życia radością i godnością córki Bożej, w komunii z Trójcą i w zażyłości eucharystycznej z Jezusem otrzymywanym w świętej Komunii i obecnym w Tabernakulum. “Winem i chlebem jesteśmy my: Ja i ty, ty i Ja. Stanowimy jedno: Ja drążę w tobie, drążę, drążę, aby wybudować świątynię: pozwól mi pracować, nie stawiaj mi przeszkód […] wola Ojca mojego jest taka: abym Ja pozostał w tobie, a ty we Mnie. Razem przyniesiemy wielkie owoce”. To było pierwsze przesłanie, które złożyło się na “Dzieło Żywych Tabernakulów”, a które Vera, daleka od lęku, że stała się ofiarą jakiegoś oszustwa, skreśliła będąc posłuszna ks. Zucconiemu. Vera zmarła 22 grudnia 1969 r. W tych przesłaniach wyraźne są odniesienia do Księdza Bosko i jego “da mihi animas cetera tolle”, chcąc odnowić w salezjanach poczucie jedności z Bogiem i zaufanie do Maryi Wspomożycielki, by poświęcić się Bogu poprzez niezmordowany apostolat ukierunkowany na zbawienie ludności. To “dzieło”, z woli Pana, zostało powierzone w pierwszej instancji synom Księdza Bosko, by je realizowali i szerzyli w parafiach, w instytutach zakonnych i w Kościele: “Wybór padł na salezjanów, ponieważ ci pracują z młodzieżą, ale ich życie apostolskie musi być bardziej intensywne, bardziej aktywne, bardziej odczuwalne”. Proces beatyfikacyjny sługi Bożej Very Grity rozpoczął się 22 grudnia 2019 r. w Savonie, w 50. rocznicę jej śmierci, przedstawieniem “Supplex libellus” diecezjalnemu biskupowi Calogero Marino ze strony postulatora ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej ks. Pierluigiego Cameroniego. Prowadzącym proces jest Zgromadzenie Salezjańskie.
-
-
Ziemskie życie Najświętszej Maryi Panny zakończyło się Jej zaśnięciem i wniebowzięciem. Tę prawdę wiary potwierdził papież Pius XII 1 listopada 1950roku, ogłaszając dogmat o wniebowzięciu Maryi. W konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus napisał: "...powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa,świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej" (Breviarium fidei VI, 105). Tę tajemnicę życia Matki Jezusa rozważamy modląc się czwartą tajemnicą chwalebną różańca świętego. W kolejnej tajemnicy, piątej, rozważamy Jej ukoronowanie na Królową nieba i ziemi. Ta prawda staje się dla nas bardziej czytelna, kiedy klękamy przed jakimkolwiek obrazem Maryi, który przyozdobiono papieskimi koronami. A takich, jak wiemy jest wiele w Polsce,Europie i na całym świecie. Na salezjańskiej mapie Polski wyraźnie zaznacza się Sanktuarium Matki Bożej Różanostockiej, które od 1919 roku znajduje się pod opieką Salezjanów Warszawskiej Inspektorii św. Stanisława Kostki.Różanystok, to miejsce kultu maryjnego już od XVII wieku. W 1652 roku Eufrozyna i Szczęsny Tyszkiewiczowie przywieźli z Grodna do swojego domu w Krzywym Stoku, bo tak wówczas nazywała się ta miejscowość, obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus na ręku. Zawiesili go w swojej sypialni i często wraz z całym swoim domem klękali do wspólnej modlitwy. Im więcej prosili,tym więcej otrzymywali. Z każdym rokiem wzrastało w nich przekonanie o szczególnym wstawiennictwie Najświętszej Maryi Panny. Wydarzenia, które rozpoczęły się 21 listopada 1658 roku, kiedy to przed obrazem Matki Bożej samoistnie zapalały się lampki oliwne, zaschnięte wianki zaczęły nabierać świeżości a od obrazu Matki Bożej rozchodził się piękny różany zapach stały się przyczynkiem do tego, aby właśnie tu powstało Sanktuarium Maryjne. Postarali się o to zarówno Tyszkiewiczowie, Biskup Wileński i ojcowie Dominikanie,którzy przybyli do Różanegostoku, aby w najbliższych latach wznieść świątynię na cześć Maryi Różanostockiej. To oni wybudowali najpierw drewniany niewielki kościół, a potem piękną bazylikę, w której umieszczono łaskami słynący wizerunek Różanostockiej Pani.Po Powstaniu Styczniowym kościół w Różanymstoku stał się prawosławną cerkwią i tak było do roku 1915, kiedy to mniszki prawosławne, w trakcie działań I Wojny Światowej opuściły Różanystok zabierając ze sobą obraz Matki Bożej Różanostockiej. Pierwszy wizerunek Różanostockiej Pani nigdy już nie powrócił na swoje miejsce.Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, również różanostocka świątynia powróciła pod opiekę katolików. W 1919 roku przyjeżdżają tu Salezjanie Księdza Bosko a trzy lata później Siostry Salezjanki. Do 1954 roku oba zgromadzenia prowadzą działalność wychowawczą na rzecz dzieci i młodzieży. Salezjanie rozpoczynają starania o powrót obrazu Matki Bożej Różanostockiej, jednak kiedy okazuje się to niemożliwe wprowadzają do kultu nowy wizerunek Różanostockiej Madonny. W 1928 roku w Warszawie zostaje namalowany obraz Różanostockiej Wspomożycielki i 8 września 1929roku Arcybiskup Romuald Jałbrzykowski uroczyście wprowadza obraz do świątyni, gdzie zostaje zawieszony w ołtarzu na bocznym filarze. Tu znajduje się do dziś. Szczególnym wydarzeniem w dziejach Różanegostoku była koronacja łaskami słynącego obrazu Matki Bożej, która odbyła się 28 czerwca 1981 roku. Papieskie korony na skronie Jezusa i Maryi nałożył kardynał Franciszek Macharski wobec licznie zgromadzonych biskupów, kapłanów i tłumów wiernych. Na koronację wizerunku Różanostockiej Pani, w czasie krótkiego pontyfikatu, zezwolił papież Jan Paweł I a było to 20 września 1978 roku.Czterdzieści lat od tamtych wydarzeń przed obrazem Matki Bożej Różanostockiej wciąż klękają rzesze ludzi, by prosić Boga przez Jej wstawiennictwo w intencjach znanych tylko im samym. I cuda się dzieją! A ich znakami są liczne wota dziękczynne, które zdobią Sanktuarium Matki Bożej w Różanymstoku. Warto nawet duchowo, choć na chwilę spojrzeć w piękne oblicze Najczulszej z Matek i we własnym sercu powiedzieć tak, jak Ksiądz Bosko: Wspomożycielko, bądź mi Matką!
Źródło : admawaw.pl
